ulica Piotrkowska 144
ulica Piotrkowska 144 nr hip. 550
do 1850 r. nr 65
Oto jak przedstawiała się, w maksymalnym skrócie, historia nieruchomości przy Piotrkowskiej 144.
- przynajmniej od drugiej połowy lat 30-tych XIX w. nieruchomość należała do Józefa Paul, który wybudował drewniany dom frontowy - zobacz poniżej rodzina Paul,
- 1843 r. - Józef Paul sprzedał nieruchomość Gottliebowi Berndt,
- kontrakt z września 1844 r. - Gottlieb Berndt sprzedał nieruchomość Ernestowi Henke,
- kontrakt z lutego 1856 r. - Ernest Henke sprzedał nieruchomość Janowi Matz (zobacz poniżej), za kwotę 1.260 rubli,
- kontrakt ze stycznia 1876 r. - Jan Matz sprzedał połowę nieruchomości, od strony ulicy Dzikiej, Leopoldowi Hirsekorn, za kwotę 1.075 rubli. W tym czasie był to pusty plac,
- kontrakt z kwietnia 1881 r. - Jan Matz sprzedał drugą połowę nieruchomości, od strony ulicy Piotrkowskiej, Edwardowi Ramisch, za kwotę 8.000 rubli. Przynajmniej od 1877 r. w podwórzu posesji funkcjonowała ręczna tkalnia. Być może obiekt był dzierżawiony w latach 70-tych przez Edwarda Ramischa.
Warto na chwilę wrócić do wydzielonej nieruchomości od strony ulicy Dzikiej (dz. Sienkiewicza). Kontraktem z kwietnia 1880 r. Leopold Hirsekorn sprzedał posesję Albertowi Lampert, a ten z kolei, kontraktem z maja 1881 r. sprzedał ją Edwardowi Ramisch (zobacz rodzina Ramisch) za kwotę 7.500 rubli.
Jak widać powyżej, w połowie 1881 r. Edward Ramisch był już właścicielem całej nieruchomości przy Piotrkowskiej 144. Zapłacił za nią łącznie 15.500 rubli. Pan Edward wydał sporo pieniędzy, ale dobrze wiedział, co czyni.
Ulica Ewangelicka
Prawdopodobnie nie później niż w 1880 r., kiedy rozpoczęto budowę nowego kościoła ewangelickiego przy ulicy Dzikiej (dz. Sienkiewicza 60), trzech Panów znalazło bardzo korzystny obszar współpracy. Ludwik Schweigert (właściciel nieruchomości przy Piotrkowskiej 142), Teodor Sieber (właściciel nieruchomości przy Piotrkowskiej 146 i 148), oraz Edward Ramisch doszli do wniosku, iż ze wszech miar uzasadnione będzie przeprowadzenie nowej ulicy do stawianego kościoła. Wierni będą mieli porządną drogę do świątyni (ulica Dzika miała swoją nazwę nie bez przyczyny), a pomysłodawcy przeprowadzą drobną parcelację swoich nieruchomości, dzięki której powstanie 20 nowych działek budowlanych. W 1881 r. Panowie Ludwik i Teodor wykupili grunty działek od łódzkiej gminy, a Edward nabył nieruchomość przy Piotrkowskiej 144. Pozwolenie od Magistratu, wyburzenie kilku drewniaków, trochę pracy mierniczych i można było podnieść kieliszki z szampanem.
W maju 1881 r. Edward Ramisch zakończył wykup nieruchomości przy Piotrkowskiej 144, a 3 miesiące później miał już gotowy projekt kamienicy narożnej u zbiegu Piotrkowskiej i mającej wkrótce powstać ulicy Ewangelickiej.
Ok. 1888 r. wystawiono nową oficynę fabryczną wzdłuż ulicy Ewangelickiej. W 1896 r. pracowało pod tym adresem 50 robotników, w tym 30 tkaczy, przy rocznych obrotach firmy rzędu 50 tys. rubli.
1888 – „O budowie przez Edwarda Ramischa murowanej, dwupiętrowej oficyny fabrycznej pod numerem 550 przy nowo projektowanym zaułku i ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi”. [zobacz]
Oficyna fabryczna przy ulicy Ewangelickiej (dz. Roosevelta 2), z magazynami na parterze i ręcznymi warsztatami tkackimi na wyższych piętrach, funkcjonowała tylko 10 lat - w 1899 r. dokonano jej przebudowy na cele mieszkalne.
1899 - "O przebudowie przez Edwarda Ramischa w mieście Łodzi pod numerem 550 budynku fabrycznego na mieszkalny". [zobacz]
1899 - "O budowie przez Edwarda Ramischa balkonu i przeróbki okna na drzwi pod numerem 550 przy ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi". [zobacz]
Na początku XX w. produkcja Edwarda Ramisch funkcjonowała już w nowych obiektach na ulicy Senatorskiej 19 (zobacz poniżej).
Po śmierci Edwarda Ramisch spadkobiercami zostali: wdowa Alwina (z domu Steigert, siostra Teodora Steigert), Wanda Jadwiga Cygan (z domu Ramisch), Marta Ramisch, Bruno Ramisch, Hugo Ramisch, Eleonora Alicja Löffler (z domu Ramisch), Elfrieda Alwina Moritz (z domu Ramisch).
Aktem notarialnym z października 1919 r. spadkobiercy Edwarda Ramisch sprzedali nieruchomość przy Piotrkowskiej 144 Edwardowi Stegmann, za kwotę 375 tys. marek polskich.
W listopadzie 1922 r. Stegman sprzedał nieruchomość firmie Związek Eksporterów Polskiego Przemysłu Włókienniczego sp. z o.o.
Aktem notarialnym z lutego 1937 r. nieruchomość przeszła w ręce małżonków Flory i Borucha vel Bernarda Glass, za kwotę 235 tys. złp.
Ogłoszenia prasowe:
- „Ćmielów” Fabryka porcelany, naczyń kamiennych, pieców kaflanych i cegły ogniotrwałej Księcia A. Druckiego-Lubeckiego. Skład w Łodzi
- Reinhold Horn Księgarnia i czytelnia
- Walenty Kopczyński Sklep piekarni mechanicznej
- Aleksander Gersdorf Skład pathefonów
- Hadrian Feliks Biuro elektrotechniczne
- E. Stegmann Skład towarów wełnianych
- B-cia Poznańscy Salon samochodów marki Ford
rodzina Paul
Zobacz przedstawicieli rodziny Paul na Piotrkowska Tree.
Tkacz Józef Paul , czeski Niemiec, urodził się ok. 1806 r. W 1832 r., już w Łodzi, ożenił się z Anną Pusch (akt 49).
Syn Józefa i Anny, Ferdynand Paul (ur. 1834), poślubił w 1853 r. Wilhelminę Beck. Z tego związku przyszli na świat:
- Emilia, ur. 1864, mąż Jan Golda ślub 1888,
- Ferdynand jr., ur. 1867, żona Florentyna Schumpich ślub 1893.
Córka Ferdynanda jr. i Florentyny, Marta Paul, poślubiła w 1916 r. Adolfa Kebscha jr.
Pod koniec lat 90-tych Ferdynand Paul jr. wystawił obiekty fabryczne przy ulicy Nawrot 10 (MA).
1899 - "O budowie przez Ferdynanda Paula w mieście Łodzi murowanej, trzypiętrowej tkalni mechanicznej z poddaszem i piętrowych budynków gospodarczych". [zobacz]
MA (materiały archiwalne) - zobacz
Jan Matz
Zobacz przedstawicieli rodziny Jana Matza na Piotrkowska Tree.
Tkacz Jan Matz pochodził z Czech. W 1844 r., w Łodzi, ożenił się z Karoliną Pliszkę. Jak zapisano w akcie ślubu, pan młody był synem bezmężnej Elżbiety Matz. Spis ludności Łodzi z lat 1864-1902 wymienia Jakuba Matz i Elżbietę Zachert? jako rodziców Jana Matza.
Córka Jana, Józefina Matz, poślubiła w 1883 r. Ferdynanda Petzolda, syna Józefa Petzolda.
fabryka Edwarda Ramischa na Senatorskiej
Na przełomie XIX i XX w., Edward Ramisch zbudował obiekty fabryczne na ulicy Senatorskiej 19 (dz. Senatorska 14/16 - do lat 30-tych XX w. numeracja ulicy Senatorskiej była liczona od przeciwnej strony, od ulicy Widzewskiej, dz. Kilińskiego). Stanęła tam przędzalnia bawełny i wigonii, zatrudniająca 175 robotników.
1898 - "Projekt budowy trzypiętrowej przędzalni z parterowymi przybudówkami: kantoru, wilkowni, maszynowni, kotłowni, komina fabrycznego, budynku gospodarczego, szopy i piętrowego domu mieszkalnego na nieruchomości Edwarda Ramischa pod numerami 899 i 900 przy prywatnej drodze w mieście Łodzi". [zobacz]
Po rozbudowie przedsiębiorstwa ok. 1910 r. pracowało tam 230 osób, a roczne obroty zamykały się kwotą 400 tys. rubli.
1910 - "Projekt nadbudowy przez firmę "Edward Ramisch" piątego i szóstego piętra na czteropiętrowej wieży ciśnień i pierwszego piętra na budynku sortowni bawełny pod numerem 900/899 przy ulicy Senatorskiej w mieście Łodzi". [zobacz]
W 1920 r. zarząd firmy tworzyli Bruno Ramisch i Franciszek Cygan. W 1924 r. przędzalnia została wydzierżawiona Jakubowi Isler i Franciszkowi Cygan.
Naprzeciwko fabryki, po drugiej stronie ulicy Senatorskiej (dz. Senatorska 11, róg Dębowej), Edward Ramisch zbudował w 1899 r. willę. Obiekt stoi do dzisiaj.
Wigury
Piłsudskiego
Roosevelta
Nawrot
Tuwima
Moniuszki
Traugutta
Narutowicza
Jaracza
Rewolucji 1905
Brzeźna
pl. Wolności
Radwańska
pl. Wolności
Żwirki
Mickiewicza
Zamenhofa
Andrzeja
6 Sierpnia
Zielona
Więckowskiego
Próchnika
piotrkowska-nr.pl
© Wszystkie prawa zastrzeżone