ulica Piotrkowska 18
ulica Piotrkowska 18 nr hip. 255
do 1850 r. nr 185
Pierwotna, szeroka działka o nr 185, oznaczona po 1850 r. nr hip. 255, obejmowała obecną Piotrkowską 18 i 20. W centralnej części obszaru frontowego stał parterowy dom drewniany.
Stosownie do protokołu sporządzonego w łódzkim Magistracie, w styczniu 1826 r., cieśla Jan Mauch sprzedał nieruchomość, ze stojącym już na froncie domem, Janowi Briese, majstrowi mechanikowi robienia sukienniczych machin angielskich, a przy tem stolarzowi dotychczas w mieście Ozorkowie mieszkającemu.
Na mocy kontraktu z maja 1830 r. Briese sprzedał nieruchomość sukiennikowi, Karolowi Beniaminowi Heidrich.
W tym samym dniu, 26 listopada 1854 r., zmarli Beniamin Heidrich (akt 319) i jego żona, Joanna Fryderyka z d. Weissflog (akt 320).
Po śmierci rodziców nieruchomość odziedziczyły zamężne córki: Krystyna Augusta, żona Karola Augusta Simpt (ślub 1836 akt 57) i Krystiana Karolina, żona Franciszka Müller (1839 akt 25).
Na przykładzie tej nieruchomości można przyjrzeć się dużemu zagęszczeniu mieszkańców, jakie cechowało Piotrkowską już we wczesnym okresie rozwoju Łodzi przemysłowej. W 1841 r., w sześcioizbowym domu frontowym i dwuizbowej chałupce w podwórzu, mieszkało 6 rodzin: tkacz Franciszek Eifler z trzema warsztatami, tkacz Franciszek Müller z czterema warsztatami, tkacz, wkrótce piekarz Karol Simpt, szewc Ehrenfried Heidrich, pończosznik Ignacy Lerch z dwoma warsztatami i tkacz Frydrych Auman z trzema warsztatami. Sześć lat później mieszkało tutaj już osiem rodzin.
Na początku lat 60-tych nastąpił podział nieruchomości.
Małżonkowie August i Augusta Simpt sprzedali swoja połowę (część południowa, Piotrkowska 20) Augustowi Schultz, a ten z kolei, kontraktem z września 1860 r., sprzedał ją Andrzejowi Jezierskiemu.
Małżonkowie Franciszek i Karolina Müller, kontraktem z lutego 1864 r., sprzedali swoją połowę (część północna, Piotrkowska 18) Traugottowi Ernestowi Halang - zobacz rodzina Halang.
Wkrótce po zakupie nieruchomości przy Piotrkowskiej 18, Halang złożył do Magistratu podanie następującej treści:
Posiadając pół domu w mieście tutejszem pod Nº 255 przy ulicy Piotrkowskiej, potrzebuję w takowym wyrżnąć z okna jednego drzwi sklepowe do urządzenia handlu potrzebne.
W sierpniu 1864 r. Halang sprzedał nieruchomość Józefowi Lange.
W tym czasie na froncie posesji Piotrkowskiej 18 stała jeszcze połowa pierwotnego domu drewnianego, długości łokci* 15, szerokości łokci 10, a wysokości łokci 4 nowej miary polskiej.
* - 1 łokieć = 0,576 m
Pod koniec lat 60-tych XIX w. właścicielem posesji był Edward Krusche, a w latach następnych Hugo Wulffsohn (MA), wtedy jeszcze kupiec prowadzący pod tym adresem skład towarów.
Murowana kamienica frontowa, być może jednopiętrowa, później podwyższona, powstała nie później niż na początku lat 70-tych XIX w.
W latach 80-tych XIX w. nieruchomość przy Piotrkowskiej 18 przeszła w ręce Zelmana Salomonowicza i pozostawała własnością rodziny Salomonowiczów jeszcze w latach 20-tych XX w.
W 1903 r. Salomonowicz przedstawił do zatwierdzenia projekt nadbudowy trzeciego piętra z dachem mansardowym (drugie zdjęcie w galerii), ale zamierzenie nie zostało zrealizowane.
* * *
Od połowy lat 70-tych XIX w. mieściła się pod tym numerem drukarnia „Lodzer Zeitung” Jana Petersilge. Przez 3 miesiące 1881 r. była tutaj również redakcja „Gazety Łódzkiej”, dodatku do „Lodzer Zeitung”. Redagował ją prawnik, Wiktor Piątkowski.
13 czerwca 1885 r. drukarnia Petersilge padła pastwą pożaru (MA).
W sierpniu 1885 r., prawdopodobnie w związku z czerwcowym pożarem zakładu Petersilge, przy Piotrkowskiej 18 rozpoczął działalność inny drukarz, Leon Krukowski. W okresie późniejszym, w latach 1898-1906, drukarnia Krukowskiego funkcjonowała przy Piotrkowskiej 109.
Przed sierpniem 1885 r. Krukowski prowadził firmę pod adresem Cegielnianej 271b (dz. Więckowskiego 8), gdzie od 1884 r. drukował "Dziennik Łódzki", pierwszą niezależną łódzką gazetę w języku polskim. W późniejszym okresie redakcja, administracja i drukarnia "Dziennika Łódzkiego" działały przy Piotrkowskiej 17, a w końcowych latach, od lipca 1888 r., do wydania ostatniego numeru w grudniu 1892 r., przy Pasażu Meyera 9.
W 1890 r. warszawska firma "Gebethner i Wolff" otworzyła na pierwszym piętrze domu Salomonowicza skład fortepianów, pianin i melodykonów w połączeniu ze składem nut. W 1892 r. skład został przeniesiony na Piotrkowską 46.
Przed I wojną światową mieścił się pod tym adresem hotel „Metropol”.
MA (materiały archiwalne) - zobacz
Archiwalne dokumenty budowlane:
1892 – „Projekt na budowę przez Zelmana Salomonowicza dwóch dwupiętrowych oficyn pod numerem 255 przy ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi”. [zobacz]
1903 – „O nadbudowie przez Zelmana Salomonowicza trzeciego piętra z mansardą nad dwupiętrowym domem frontowym oraz dwóch oficyn pomiędzy nimi, trzeciego piętra nad trzecią oficyną z dwiema murowanymi przybudówkami pod numerem 18/255 przy ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi”. [zobacz]
Ogłoszenia prasowe:
- "Gebethner i Wolff" Skład fortepianów, pianin, melodykonów i nut
- M. S. Mazel Szkoła prywatna żeńska
- Izrael Lande Wyroby tabaczne
- L. Chmielewski Fabryka zegarów ściennych
- Kretschmar i Gabler Skład artykułów technicznych
- S. Kajzer Massażysta
- F. Chelemen Zakład świateł gazowo-żarowych
- M. Jabłoń Skład wstążek, tiulu, koronek, haftów, innych
- Władyslawa Kwiaciarnia
- L. Szakin Gimnazjum filologiczne 8-klasowe
- M. Bialek Fabryka wyrobów masarskich koszernych
Wigury
Piłsudskiego
Roosevelta
Nawrot
Tuwima
Moniuszki
Traugutta
Narutowicza
Jaracza
Rewolucji 1905
Brzeźna
pl. Wolności
Radwańska
pl. Wolności
Żwirki
Mickiewicza
Zamenhofa
Andrzeja
6 Sierpnia
Zielona
Więckowskiego
Próchnika
piotrkowska-nr.pl
© Wszystkie prawa zastrzeżone