piotrkowska-nr.pl
© Wszystkie prawa zastrzeżone
Próchnika
Więckowskiego
Zielona
6 Sierpnia
Andrzeja
Zamenhofa
Mickiewicza
Żwirki
pl. Wolności
Radwańska
pl. Wolności
Brzeźna
Rewolucji 1905
Jaracza
Narutowicza
Traugutta
Moniuszki
Tuwima
Nawrot
Roosevelta
Piłsudskiego
Wigury
Na mocy Protokołu Deklaracyjnego zawartego w sierpniu 1833 r. plac nr 122 przy ulicy Piotrkowskiej (dz. Piotrkowska 59) objął tkacz przybyły z Saksonii, Ignacy Hauptfleisch.
Nowy właściciel zobowiązał się do utrzymywania w ciągłym ruchu fabryki tkanek bawełnianych składającej się z 3 warsztatów, przy której 2 czeladzi użytych będzie, oraz do wystawienia domu drewnianego jednofamilijnego, za otrzymaniem bezpłatnie drzewa z lasów rządowych.
Zgodnie z protokołem spisanym w Magistracie miasta Łodzi, w grudniu 1851 r., Hauptfleisch sprzedał nieruchomość Wentzlowi Faltzman.
W tym czasie na froncie Piotrkowskiej stał "dom drewniany mieszkalny pod gontami mający długości łokci* 25½, szerokości łokci 14, a wysokości łokci 4½ nowej miary polskiej.
* - 1 łokieć = 0,576 m
W 1867 r. Faltzman sprzedał nieruchomość Joskowi Mintzberg.
Z podania do Magistratu, z czerwca 1867 r., dotyczącego przepisania własności na Mintzberga, dowiadujemy się, że na froncie Piotrkowskiej stał już dom murowany. Możemy go jeszcze zobaczyć na fotografii E. Stummana z drugiej połowy lat 70-tych XIX w. (trzecie zdjęcie w galerii).
Na początku lat 80-tych Mintzbergowie wystawili dwupiętrową kamienicę frontową, według projektu Edwarda Creutzburga z 1881 r.
W drugiej połowie lat 80-tych właścicielem nieruchomości była wdowa po Josku, Tauba Mincberg, później jej spadkobiercy.
1890 - "O przejściu na spadkobierców Tauby Mincberg prawa władania wieczno-czynszową nieruchomością nr 122/780 w mieście Łodzi". [zobacz]
W 1890 r. posesja przeszła w ręce Berka Rosenblatt.
Ok. 1894 r. nieruchomość kupili małżonkowie Gitla i Jakub Warchiwker, prowadzący w podwórzu fabrykę wyrobów wełnianych i półwełnianych.
Taryfa domów z 1920 r. wymienia jako właścicieli nieruchomości przy Piotrkowskiej 59 Jakuba Warchiwker i sukcesorów Gitli.
Przez kilkanaście lat, począwszy od drugiej połowy lat 90-tych XIX w., do małżeństwa Warchiwker należała również posesja przy Piotrkowskiej 175a, obejmująca część terenu dawnego "Paradyzu".
Czy Jakub Warchiwker z Piotrkowskiej 196, to mąż Gitli? Do wyjaśnienia.
W latach 20-tych XX w. mieściły się tutaj, między innymi:
Archiwalne dokumenty budowlane:
1890 - „Projekt dobudowy przez Berka Rosenblatta murowanej trzypiętrowej oficyny na nieruchomości numer 780 przy ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi”. [zobacz]
1894-95 - „O zatwierdzeniu projektu na budowę przez Jankiela Warchiwkera trzech murowanych, trzypiętrowych, podpiwniczonych oficyn z poddaszem i piętrowego budynku gospodarczego". [zobacz]
1899 - „Projekt poszerzenia drzwi na parterze dwupiętrowego domu mieszkalnego z poddaszem Jakuba Warchiwkera pod numerem 780 przy ulicy Piotrkowskiej w mieście Łodzi”. [zobacz]
Ogłoszenia prasowe:
Tkalnia mechaniczna „Jakub Kamiński i S-ka”, zarządzanej przez Jakuba Kamińskiego, oraz jego synów, Ludwika i Antoniego, rozpoczęła działalność w 1920 r. Produkcja była początkowo ulokowana w pomieszczeniach dzierżawionych przy ulicy Milsza 58 (dz. Kopernika 58), później przy Śródmiejskiej 45 (dz. Więckowskiego 43/45) – zobacz Dawid Prussak. Po 1930 r. zakład przeniesiono na ulicę Pomorską 83/85, gdzie przy produkcji wełnianych tkanin damskich pracowało 350 robotników, a wyroby sprzedawano na rynku krajowym, w Anglii i Palestynie.
Pierwsze obiekty fabryczne przy Pomorskiej 83/85 zostały wystawione pod koniec XIX w. przez Moryca Bocianowskiego.
1899-1900 - "O budowie przez Moryca Bencianowskiego w mieście Łodzi przy ulicy Średniej pod numerem 388 murowanej, trzypiętrowej, podpiwniczonej tkalni mechanicznej i pomieszczenia lokomobili". [zobacz]
W 1906 r. całość kupił Maks Rosenblatt, syn Szaji Rosenblatta, który prowadził tutaj przędzalnię wełny i wigonii (wcześniej na ulicy Jakuba 14). W latach 20-tych XX w., po zaprzestaniu produkcji przez Rosenblatta jr., hale fabryczne kupiła spółka Lajby Mitlina i Majera Góralskiego. W 1929 r. ogłoszono upadłość firmy „Jedwabno-Pluszowa Manufaktura Mitlin i Góralski”.
Tkalnia mechaniczna M. Szmulewicza mieściła się przy ulicy Anny 26 (później Bandurskiego, dz. al. Mickiewicza). Fragment południowej pierzei ulicy Anny (ówczesne numery 18-30), od ulicy Wólczańskiej do Pańskiej (dz. Żeromskiego), został wyburzony.
Fabryka materiałów wełnianych Rubina Kurca (później "Rubin Kurc i synowie") funkcjonowała przy ulicy Juliusza 31 (później Juliusza 10, dz. Dowborczyków 10).